KOMUNIKACJA WERBALNA

„GŁUPI, MÓWI TO, CO WIE. MĄDRY WIE, CO MÓWI”.
Jan Budziaszek „Do nieba idzie się…”

Komunikacja werbalna to proces porozumiewania się. Jej celem jest wymiana myśli, dzielenie się informacjami i emocjami. Komunikacja ma na celu osiągnięcie lepszego poziomu współdziałania. Dzięki temu budujemy więź, informujemy oraz wyrażamy emocje i uczucia. Inaczej rzecz ujmując, komunikacja to dar siebie dla innych, a jednocześnie otwarcie się na dar drugiego człowieka. W przypadku komunikacji z drugim człowiekiem warto pamiętać o prostych wskazówkach:

– dbajmy o prostotę i przejrzystość języka,
– słuchając, sprawdzajmy czy dobrze rozumiemy adresata wypowiedzi,
– dostosujmy tempo i ton głosu do rozmówcy,
– uważnie słuchajmy, unikajmy „gadulstwa”,
– wyrażajmy siebie, a nie „jedyną” prawdę.
– nie wyciągajmy informacji na siłę,
– zadbajmy o komfort rozmowy (czas, miejsce),
– zachowujmy dyskrecję

Jednocześnie dobrze jest unikać:

– oceniania, przerywania,
– słuchania w milczeniu z „kamienną twarzą”,
– „uciekania wzrokiem”,
– nerwowego spoglądanie na zegarek i rozglądanie się dookoła,
– zadawania pytań zamkniętych, na które odpowiedzieć brzmi: „tak” lub „nie”.

Znając różnice między kobietą i mężczyzną w sposobie wyrażania siebie, szczególnie podczas konfliktu lub przeżywaniu wewnętrznych problemów, warto pamiętać o jednej ogólnej różnicy:

– Gdy kobiety mówią, to wyrażają przede wszystkim swoje wnętrze, swoje emocje, swoje zmartwienia. Nie potrzebują wówczas rozwiązań (chyba, że same o to wprost proszą), a jedynie „aktywnego słuchania”.
– Gdy mężczyźni mówią, to w pierwszym rzędzie podają fakty i po prostu informują. W przypadku pojawienia się trudnych emocji potrzebują raczej chwili samotności.