
KOMUNIKACJA WERBALNA
·
„Głupi, mówi to, co wie. Mądry wie, co mówi”.
Jan Budziaszek „Do nieba idzie się…”
·
Komunikacja werbalna to proces porozumiewania się. Jej celem jest wymiana myśli, dzielenie się informacjami i emocjami. Komunikacja ma na celu osiągnięcie lepszego poziomu współdziałania. Dzięki temu budujemy więź, informujemy oraz wyrażamy emocje i uczucia. Inaczej rzecz ujmując, komunikacja to dar siebie dla innych, a jednocześnie otwarcie się na dar drugiego człowieka.
W przypadku komunikacji z drugim człowiekiem warto pamiętać o prostych wskazówkach:
- dbajmy o prostotę i przejrzystość języka,
- słuchając, sprawdzajmy czy dobrze rozumiemy adresata wypowiedzi (pytajmy: „rozumiem, że to było tak i tak?”),
- dostosujmy tempo i ton głosu do rozmówcy,
- uważnie słuchajmy, unikajmy „gadulstwa”,
- wyrażajmy siebie, a nie „jedną” prawdę.
- nie wyciągajmy informacji na siłę,
- zadbajmy o komfort rozmowy (czas, miejsce),
- zachowujmy dyskrecję.
Jednocześnie dobrze jest unikać:
- oceniania, przerywania,
- słuchania w milczeniu z „kamienną twarzą”,
- „uciekania wzrokiem”,
- nerwowego spoglądanie na zegarek i rozglądanie się dookoła,
- zadawania pytań zamkniętych, na które odpowiedzieć brzmi: „tak” lub „nie”.
Znając różnice między kobietą i mężczyzną w sposobie wyrażania siebie, szczególnie podczas konfliktu lub przeżywaniu wewnętrznych problemów, warto pamiętać o jednej ogólnej różnicy:
- Gdy kobiety mówią, to wyrażają przede wszystkim swoje wnętrze, swoje emocje, swoje zmartwienia. Nie potrzebują wówczas rozwiązań (chyba, że same o to wprost proszą), a jedynie „aktywnego słuchania”.
- Gdy mężczyźni mówią, to w pierwszym rzędzie podają fakty i po prostu informują. W przypadku pojawienia się trudnych emocji potrzebują raczej chwili samotności.