„GŁUPI, MÓWI TO, CO WIE. MĄDRY WIE, CO MÓWI”.
Jan Budziaszek „Do nieba idzie się…”

Komunikacja werbalna to proces porozumiewania się. Jej celem jest wymiana myśli, dzielenie się informacjami i emocjami. Komunikacja ma na celu osiągnięcie lepszego poziomu współdziałania. Dzięki temu budujemy więź, informujemy oraz wyrażamy emocje i uczucia. Inaczej rzecz ujmując, komunikacja to dar siebie dla innych, a jednocześnie otwarcie się na dar drugiego człowieka. W przypadku komunikacji z drugim człowiekiem warto pamiętać o prostych wskazówkach:

– dbajmy o prostotę i przejrzystość języka,
– słuchając, sprawdzajmy czy dobrze rozumiemy adresata wypowiedzi,
– dostosujmy tempo i ton głosu do rozmówcy,
– uważnie słuchajmy, unikajmy „gadulstwa”,
– wyrażajmy siebie, a nie „jedyną” prawdę.
– nie wyciągajmy informacji na siłę,
– zadbajmy o komfort rozmowy (czas, miejsce),
– zachowujmy dyskrecję

Jednocześnie dobrze jest unikać:

– oceniania, przerywania,
– słuchania w milczeniu z „kamienną twarzą”,
– „uciekania wzrokiem”,
– nerwowego spoglądanie na zegarek i rozglądanie się dookoła,
– zadawania pytań zamkniętych, na które odpowiedzieć brzmi: „tak” lub „nie”.

Znając różnice między kobietą i mężczyzną w sposobie wyrażania siebie, szczególnie podczas konfliktu lub przeżywaniu wewnętrznych problemów, warto pamiętać o jednej ogólnej różnicy:

– Gdy kobiety mówią, to wyrażają przede wszystkim swoje wnętrze, swoje emocje, swoje zmartwienia. Nie potrzebują wówczas rozwiązań (chyba, że same o to wprost proszą), a jedynie „aktywnego słuchania”.
– Gdy mężczyźni mówią, to w pierwszym rzędzie podają fakty i po prostu informują. W przypadku pojawienia się trudnych emocji potrzebują raczej chwili samotności.